Grensafstand: +/- 24 km.
Wandelafstand: +/- 25 km.
Ligging: provincie Luik
Ergens halverwege maart parkeerden we onze auto op de taalgrens, ergens midden in de natuur tussen Teuven en Plombières. De weersvoorspellingen waren goed en jawel, al van in het begin van de dag deed het zonnetje moeite om de nevel die over de heuvels hing, weg te branden.
We hadden de auto nog maar net achtergelaten of we genoten al van de prachtige uitzichten over de groene heuvels en de daarin verspreidde hoeves. Een eenzame bunker te midden van de weilanden trok onze aandacht en deed ons terugdenken aan het oorlogsverleden dat hier dicht bij het drielandenpunt in alle hevigheid plaatsgevonden heeft.
De slingerende, licht dalende weg bracht ons bij een prachtig kasteel en wanneer we dichterbij kwamen, zagen we dat het de naam van de streek draagt: ‘Kasteel van Beusdael’. Dat mooie bouwwerk ligt in de gemeente Sippenaken en dateert waarschijnlijk uit de dertiende eeuw. De muren van het kasteel zijn opgetrokken uit kalksteen en zijn maar liefst twee meter dik. De sierlijke spits bevat vier hoektorentjes waarvan één vroeger een gevangenis was, de ketens en handboeien waren tot 1930 aanwezig. In 1882 werden ingrijpende veranderingen aangebracht en in 1976 werd het geklasseerd. Spijtig genoeg is het niet toegankelijk voor het publiek.
Even verder kwamen we op het kerkplein van Sippenaken en vanaf dat vredige pleintje kregen we een mooi zicht over de ‘vallei van de Geul’. Langs deze kronkelende rivier ligt een camping die ons op Nederlands grondgebied bracht. We stapten hier even de grens over omdat hier een golfterrein tot tegen de grens ligt en niet vrij toegankelijk was en ons dus te ver van de grens zou brengen. Nog maar even de grens over en we passeerden reeds een andere camping dat een mooi zicht gaf over de lager gelegen Cottessel Beek, die vormt hier een heel eind van de grens. Via holle wegen kwamen we langs typische Zuid-Limburgse huizen, prachtig gelegen in dit golvende landschap. Na deze mooie gebouwen arriveerden we terug op Belgische bodem.
We bereikten al snel een grensoverschrijdend bos en na even stappen kwamen we net op de grens een houten kruis tegen dat doet herinneren aan de vele Russische krijgsgevangen die hier tussen 1916 en 1918 de dood vonden. Wanneer we het bos verlieten, konden we weer genieten van schitterende uitzichten over de groene weilanden van het ‘Land van Herve’. Even verder kwamen we aan bungalowpark ‘Parc des Trois Frontières’ en merkten dat verschillende vakantiewoningen de naam dragen die verwijzen naar het drielandenpunt dat we met rasse schreden naderden.
Nadien bracht een slingerend bospad ons bij het drielandenpunt. Hier vloeien België, Nederland en Duitsland in elkaar en door de jaren heen is het een toeristische trekpleister geworden. Op de plaats waar de drie landen elkaar raken, is een steen geplaatst met daarbij de drie vlaggen. Enkele meters daarvandaan zagen we een andere steen naast grenspaal nr. 1 liggen. Hier maakt men duidelijk dat dit het hoogste punt van Nederland is. We bevonden ons nu op 322,5 meter boven de zeespiegel. Aan de terrasjes in de zon konden we niet weerstaan, het was ondertussen middag geworden en dus besloten we om hier een hapje te eten.
Na het eten zetten we onze tocht verder en passeerden een kijktoren die de mensen laat genieten van de omgeving. Onze tocht zal vanaf dit punt verder langs de Duitse grens gaan. We kwamen al vlug in de bossen terecht en merkten hier op dat men hard bezig was met de bossen te zuiveren. De vele stapels gekliefd hout langs de weg maakten dat meer dan duidelijk.
Eens de bossen achter ons lagen, kwamen we langs de baan van Kelmis naar Aken. We moesten hier even langs de grote baan stappen om via de uitbreiding van Kelmis terug aan de grens te komen. We wandelden nu weer even de grens over en kwamen aan een Duitse spooroverweg waar men zich moest aanmelden om de bareel te laten opengaan. Dat was iets dat wij niet kenden. Na enkele honderden meters over Duits grondgebied te hebben gestapt, gingen we terug de grens over. We kwamen weer in de bossen en slingerden via smalle paden langs de grens. Dat waren vroeger vast vruchtbare smokkelpaden.
Net voor we het bos verlieten, merkten we iets speciaals op dat we niet onmiddellijk thuis konden brengen in deze bossen. Het was iets blikkend dat boven de bossen uitstak en ons deed denken aan een net gelande vliegende schotel. Als we dichterbij kwamen, werd ons duidelijk wat deze geheimzinnige torens waren. Het was de schietstand van de plaatselijke schietclub, maar als je uit de bossen kwam, was het toch wel iets eigenaardigs.
We stapten verder en kwamen aan de baan van Eynatten naar Aken, een weg met verschillende meubelzaken en het was langs deze meubelzaken dat we terug in de natuur geraakten. Eens terug in de bossen merkten we een ware ravage op, het was een houten bedrijf uit de jaren stillekes dat gewoon uit elkaar was gevallen.
We wandelden weer door de bossen en kwamen bij de snelweg E40 aan. Deze grensovergang was de vroegere grote overgang met Duitsland en was nu een grote parking. Eens de snelweg over kwamen we bij het grensoverschrijdende Lichtenbusch. Het werd stilaan weer avond en dus besloten we om hier onze daguitstap te stoppen. We stapten nog even binnen bij een plaatselijke drankgelegenheid, om nadien de terugweg aan te vangen.
GOED OM WETEN.
*De routebeschrijving van deze tocht is te bekomen op brunojoosen@skynet.be
*Kaartgebruik: Topografische kaart 1/50.000, nr. 34 Tongeren.
*Overnachten Teuven: meerdere mogelijkheden in Teuven of via dienst Toerisme Voerstreek, Pley 13, 3798 ’s Gravenvoeren, Tel. 04/381 07 36
*Overnachten Lichtenbusch: VVV Lichtenbusch, grensovergang autobaan E 40, Tel.: 087/35 51 40 of touristinfo@skynet.be
*Bereikbaar: Moelingen en Teuven, De Lijn nr. 39 b Tongeren-Vise-Voeren.
Meer info: www.delijn.be
Lichtenbusch, TEC nr. 722 Eupen-Lichtenbusch
Meer info: www.tec.be
